Σε αντίθεση με άλλες φορές, συγκρατημένη αισιοδοξία προηγείται της συνάντησης, η οποία θα πρέπει να διαρκέσει δύο εβδομάδες.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Μετά την αποτυχία της τελευταίας εκδήλωσης τον Αύγουστο, «αντιπροσωπείες συναντήθηκαν πολλές φορές για να προσπαθήσουν να καταλήξουν σε συμβιβασμό για τα ευαίσθητα προβλήματα που δεν επιλύθηκαν», είπε στο Γαλλικό Πρακτορείο η Λιζ Κάραν, από τη ΜΚΟ Pew Charitable Trusts. «Αυτό μου δίνει μεγάλη ελπίδα ότι αυτή η συνάντηση θα είναι η τελευταία».
Μια ελπίδα που ενισχύθηκε με την ένταξη των Ηνωμένων Πολιτειών στον συνασπισμό που προώθησε η Ευρωπαϊκή Ένωση τον Ιανουάριο και που έχει μεγάλες φιλοδοξίες για τη συνθήκη.
Αποτελείται από 51 χώρες, ο συνασπισμός μοιράζεται "στόχος της επείγουσας προστασίας των ωκεανών», τόνισε ο Ευρωπαίος Επίτροπος για το Περιβάλλον, Virginijus Sinkevičius, ο οποίος θεωρεί τη νέα συνάντηση «κρίσιμη».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
O πέλαγος αρχίζει εκεί όπου τελειώνουν οι αποκλειστικές οικονομικές ζώνες (ΑΟΖ) των κρατών, οι οποίες εκτείνονται έως το μέγιστο των 200 ναυτικών μιλίων (370 km) από τις ακτές, και δεν υπάγονται στη δικαιοδοσία καμίας χώρας.
Αν και αντιπροσωπεύουν περισσότερο από το 60% των ωκεανών, αυτές οι θαλάσσιες περιοχές έχουν ιστορικά αγνοηθεί, ενώ οι χώρες επικεντρώθηκαν στην προστασία των παράκτιων περιοχών και ορισμένων εμβληματικών ειδών..
«Αλλά υπάρχει μόνο ένας ωκεανός και ένας υγιής ωκεανός σημαίνει έναν υγιή πλανήτη», θυμάται η Nathalie Rey, από τη συλλογικότητα «High Seas Alliance», η οποία συγκεντρώνει σχεδόν 40 ΜΚΟ.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
⚠️ Τα ωκεάνια οικοσυστήματα, που απειλούνται από κάθε είδους ρύπανση που μπορεί να φανταστεί κανείς και το αρπακτικό ψάρεμα, παράγουν το μισό οξυγόνο που αναπνέουμε και περιορίζουν την παγκόσμια υπερθέρμανση απορροφώντας ένα σημαντικό μέρος του CO2 που εκπέμπεται από τις ανθρώπινες δραστηριότητες.
Η συνθήκη για την ανοικτή θάλασσα θα είναι ένα «σημαντικό ορόσημο για να διασφαλίσουμε ότι θα φτάσουμε τον στόχο του 30% (προστασία του πλανήτη) μέχρι το 2030», προσθέτει.
Σε μια ιστορική συμφωνία που ανακοινώθηκε τον Δεκέμβριο, όλες οι χώρες συμφώνησανpromeθα πρέπει να προστατεύσει το 30% της συνολικής γης και των ωκεανών μέχρι το 2030. Μια πρόκληση που είναι σχεδόν αδύνατο να επιτευχθεί χωρίς να συμπεριλάβει την ανοιχτή θάλασσα, η οποία αυτή τη στιγμή έχει μόνο το 1% της επιφάνειάς της προστατευμένη.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Συμφωνία με οποιοδήποτε κόστος;
Ένας από τους πυλώνες της μελλοντικής συνθήκης για «διατήρηση και βιώσιμη χρήση του βιοποικιλότητας θαλάσσια περιοχών που δεν υπόκεινται στην εθνική δικαιοδοσία” είναι να επιτραπεί η δημιουργία περιοχών θαλάσσιας προστασίας σε διεθνή ύδατα.
Αυτή η αρχή συμπεριλήφθηκε στη διαπραγματευτική εντολή που ψηφίστηκε από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ το 2017, αλλά οι αντιπροσωπείες παραμένουν διχασμένες ως προς τον τρόπο δημιουργίας αυτών των καταφυγίων, καθώς και ως προς την υποχρέωση αξιολόγησης των περιβαλλοντικών επιπτώσεων των δραστηριοτήτων που προβλέπονται στο πέλαγος.
Ένα άλλο λεπτό ζήτημα είναι ο καταμερισμός των πιθανών κερδών από την εκμετάλλευση του πέλαγος, όπου οι βιομηχανίες – φαρμακευτικές, χημικές και καλλυντικές, μεταξύ άλλων – ελπίζουν να βρουν μια μεγάλη πηγή πόρων.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Αντιμέτωπες με την αδυναμία οργάνωσης πολύ δαπανηρής έρευνας, οι αναπτυσσόμενες χώρες φοβούνται ότι θα μείνουν έξω από τα πιθανά οφέλη. Στη σύνοδο κορυφής του Αυγούστου, ορισμένοι αναλυτές κατηγόρησαν τις πλούσιες χώρες, ιδίως την ΕΕ, ότι περίμεναν μέχρι την τελευταία στιγμή για να κάνουν μια παραχώρηση.
Με την περίπλοκη και τεράστια συνθήκη, η οποία χρειάζεται να αντιμετωπίσει άλλους οργανισμούς που ελέγχουν μέρη του ωκεανού, σε δραστηριότητες όπως το ψάρεμα ή η εξερεύνηση του βυθού, ο διάβολος είναι στις λεπτομέρειες, λένε οι υπερασπιστές των ωκεανών, που ανησυχούν πολύ.
(Με Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων (AFP))
Διαβάστε επίσης:
