ما با پروفسور کارلوس مونتیرو، دکتر عصب‌شناسی که فعالیت‌های متاورسونیک را برای اهداف درمانی رهبری می‌کند و استاد دوره تربیت بدنی و سلامت در USP، برای درک چالش های اصلی و کاربردهای متاورس برای توانبخشی افراد دارای معلولیت.
تبلیغات
بررسی کنید که مکالمه چگونه پیش رفت و ابتکار عمل چگونه انجام شد:
می توانید این مصاحبه صوتی را مشاهده کنید اینجا را کلیک کنید!
ایده استفاده از واقعیت مجازی در توانبخشی افراد دارای معلولیت چگونه شکل گرفت؟
دقیقاً مانند این پرتره از زندگی که در مورد برقراری ارتباط بین مردم است، شروع به زیاد شدن کرد و در طول همه گیری بسیار رشد کرد، که مردم مجبور بودند به روش مجازی به هم متصل شوند. ما شروع به توسعه کردیم، قبلاً چند بازی واقعیت مجازی داشتیم و این بازی های واقعیت مجازی در حال حاضر بخشی از یک دسته متاورس برای دنیای مجازی یا واقعیت افزوده هستند. ما همچنین شروع کردیم به ارتباط درمانگر با کودکان فلج مغزی، اوتیسم، سندرم داون و حتی افراد مسن برای انجام درمان ها یا فعالیت های بدنی از راه دور. پس مادر در دوران کودکی طرف کودک بود، مراقب با بزرگسال و سالمند یا حتی سالمند به تنهایی. و درمانگر از طریق تماس ویدیویی از راه دور بود Google ملاقات، مشاهده آنچه اتفاق افتاده است. نرم‌افزاری وجود دارد که ما توسعه داده‌ایم، در واقع نرم‌افزاری وجود دارد که در آن شما به یک صفحه وصل می‌شوید و کودک می‌تواند، یک شخص می‌تواند از طریق آن صفحه بازی کند، فقط با استفاده از وب‌کم با اتصال به بازی. بنابراین، مادر کودک، درمانگر، در فاصله ای باقی ماند و آنچه را که قرار بود در بازی ها انجام شود، هدایت می کرد. این ایده اولیه بود که خیلی رشد کرد و ما خیلی از آن استفاده کردیم. نتایج متعددی دقیقاً به دنبال این مقاله وجود دارد. این تحقیق علمی
بزرگ‌ترین چالش‌های موجود در پذیرش واقعیت مجازی برای توانبخشی چیست؟
روزهای خیلی ابتدایی است، چیز جدیدی است، یکی از سختی هایی که ما داریم. بازی‌ها توسعه یافته‌اند، اما به تعامل بیشتری نیاز دارند، بنابراین هر بار که باید یک، دو سه دکمه را کلیک کنید، وارد نرم‌افزار شوید، به دنبال نحوه شروع بازی باشید، به طوری که کار را کمی دشوار می‌کند. مردم هنوز مشکل خاصی و حتی (عدم) علاقه به جستجوی زیاد در نرم افزار برای نحوه عملکرد آن دارند. بنابراین همه چیز باید کمی تعاملی تر باشد. اما زمانی که آن را یاد بگیرند، از بین می رود. سپس آنها واقعاً آن را دوست دارند، به خصوص بچه ها، اوسلی. این یک چیز عجیب است، کودکان آن را بسیار بیشتر از بزرگسالان دوست دارند. و مرد مسن، او آن را دوست ندارد. افراد مسن، وقتی محاسبات و فناوری زیادی را اضافه می کنند، کمی احساس بیزاری می کنند. تعامل او بسیار کمتر از کودکان است.
چگونه می توانیم این راه حل را برای همه لایه ها در دسترس تر کنیم، با در نظر گرفتن اینکه تجهیزاتی مانند عینک واقعیت مجازی هنوز برای اکثر افراد غیرقابل اجرا هستند؟
یکی از ایده‌های متاورس این است که افراد را از راه دور به ساده‌ترین روش ممکن به هم متصل کنیم. هنگامی که به عینک یا وسیله اتصال دیگری نیاز دارید، در نهایت کار مشکل می شود، زیرا فرد باید آنها را بخرد و سپس تجهیزات باید به خانه برسد. فرد باید بداند که چگونه به کامپیوتر متصل شود. سپس وارد محیطی می شوید که مردم هنوز کمی مشکل دارند. بنابراین، ایده گروه تحقیقاتی ما این است که همه چیز را به ساده ترین شکل ممکن ایجاد کنیم، اتصال از طریق وب کم است. من واقعاً به این اعتقاد دارم، ببینید Uesley، آینده، بیشتر و بیشتر از وب کم استفاده خواهد کرد. این درست است که شما واقعیت مجازی همه جانبه را دریافت نمی کنید. شما یک واقعیت مجازی غیر همه جانبه دریافت خواهید کرد. می توانید تلویزیون خود را بر روی صفحه نمایش رایانه خود پخش کنید. با این حال، از این طریق می‌توانید با روشی بسیار ارزان‌تر و سریع‌تر به افراد بیشتری دسترسی پیدا کنید، این ایده گروه است.
متاورس هنوز با بی اعتمادی مردم در مورد مفید بودن آن سروکار دارد. و در جامعه علمی، چگونه با این احتمال برخورد می کنند؟
من فکر می‌کنم هر چیزی که جدید است، مردم تردید کمی دارند که آیا ارزش استفاده از آن را دارد، آیا ارزش استفاده از آن را ندارد و مهمتر از همه، آیا زمان مناسبی برای استفاده از آن است یا خیر. وقتی به فناوری فکر می کنیم این را احساس می کنیم. اگر منتظر چیز جدیدی هستید، منتظر چیز جدیدی باشید، بی نهایت است. بنابراین استفاده از واقعیت مجازی هنوز کمی زود است، زیرا به طور کلی باید بازی های موجود را برای افراد دارای معلولیت تطبیق دهید. از لحظه ای که شروع به ایجاد یک بازی می کنید که در آن بازی با فرد معلول سازگار می شود، به جای اینکه فرد با بازی سازگار شود، ایده آل است. افراد برای باز کردن بازی باید حداقل دانش کمی از محاسبات داشته باشند تا سطوح دریافت اطلاعات روی تلفن همراه خود را تعیین کنند. این خیلی زود نیست، اما من فکر می‌کنم جامعه علمی و درمانگران تمایل دارند آن را مثبت ببینند. اما بسیاری از آنها هنوز فکر می کنند که روزهای بسیار ابتدایی است. بسیاری از آنها فکر می کنند هنوز زود است که این را در کلینیک بگذارند. من فکر می کنم این درست است. هنوز باید پلی بین تحقیق و محصول نهایی برای فروش وجود داشته باشد. تحقیقات انجام شده است، اما همچنان مانند خود پروژه باقی مانده است، شما با محصول نمی روید. بنابراین این پل از پروژه تحقیقاتی و محصول نهایی به کاربر هنوز باید برطرف شود. بنابراین آنچه ما ارائه می دهیم هنوز بازی های بسیار ابتدایی، محصولات زیاد، فرآیندهای بسیار است، اما خود محصول به سختی پیدا می شود.
با در نظر گرفتن عدم قطعیت های سناریوی فناورانه و چالش های رایج توانبخشی با استفاده از متاورس، اهداف گروه مورد مطالعه چیست؟
هدف به curto اصطلاح ادامه استفاده از وب کم در بازی های غیر همه جانبه برای توانبخشی است. من فکر می کنم حداقل برای یک یا دو سال آینده، این موضوع همچنان تمرکز اصلی خواهد بود. و اکنون آنچه ما نیاز داریم، باید اتصال را افزایش دهیم، اتصال، اتصال به اینترنت هنوز کمی کند است وقتی به سخت افزار و غیره فکر می کنید. عینک نیز باید کمی بهبود یابد. من فکر می کنم این تعامل بین انسان و ماشین از طریق عینک کمی دشوار است. امروزه اگر عینک واقعیت مجازی را بر روی فردی قرار دهید که دانشی از فناوری ندارد، حتی نمی تواند عینک را به پلتفرم متصل کند. ما باید این عینک ها را کمی بیشتر تکامل دهیم، این ارتباط را کمی بیشتر توسعه دهیم تا بتوانیم تعامل را برای همه استفاده کنیم. در پاسخ به سوال شما، curto در دراز مدت، این فناوری را بسیار ساده تر نگه دارید، فقط از رایانه با وب کم استفاده کنید. اما در دراز مدت، من می گویم چهار، پنج سال، شما شروع به استفاده از عینک و یک اتصال اضافی خواهید کرد.
در طول مصاحبه، استاد نشان داد که چگونه یک جلسه درمانی با استفاده از متاورس کار می کند. آن را در ویدیو بررسی کنید:
برای مادر گوستاوو لئونل، یک نوجوان 14 ساله که در تجربه استفاده از متاورس در فعالیت های توانبخشی شرکت کرد، این ابزار با استفاده از بازی در بیمار رشد حرکتی را تسهیل کرد. با این حال، او همچنان در مورد مشکل دسترسی پشت فناوری ها اظهار نظر کرد. بیانیه اریکا لئونل را ببینید:
گوستاوو اکنون 14 سال دارد. من معتقدم که او حدود سه سال پیش، کم و بیش، در سال اول همه‌گیری، از متاورس استفاده کرد. ابتدا کمی حاضر به انجام این کار نشد، به نظرم بازی را کمی عجیب دید و بعد کم کم شروع کرد. بنابراین دیدیم که پیگیری بازی کمی سخت است. گوستاوو دارای نوعی فلج است که بین کلاس های چهار و پنج طبقه بندی می شود، بنابراین او در مهارت های حرکتی، گفتار و هماهنگی بسیار مشکل دارد، بنابراین این واقعاً او را از چابکی برای انجام برخی کارها باز می دارد. اما بازی بسیار جالب است. من هم در آن زمان اینجا در خانه با پدرش بازی می کردم. به ما خوش گذشت، کلی خندیدیم و در ابتدا که شروع به ساختن نمایشنامه کرد و شروع به بازی کردن کرد، متوجه شدم که این کار به تعادل تنه زیادی نیاز دارد، نیاز به تمرکز، تلاش بدنی می خواهد، که شاید او این دغدغه را در زندگی روزمره شما ندارد. فکر می‌کنم از طریق بازی، از طریق دنیای مجازی است که می‌توانیم به دنبال مسائل دیگری باشیم که برای آنها مهم است. به نظر من بازی واقعا عالی است، من حتی در آن زمان با مادران دیگری که می خواستند شرکت کنند صحبت کردم، اما متاسفانه همه آنها به کامپیوتر در خانه دسترسی ندارند. فناوری اتصال رایانه به تلویزیون، کاری را انجام می دهد که مشارکت در آن برای آنها بسیار جالب به نظر می رسد.
می توانید این مصاحبه صوتی را مشاهده کنید اینجا را کلیک کنید!
