بازیگر آمریکایی جیمز دین او در سال 1955 پس از بازی در سه فیلم در یک سانحه رانندگی درگذشت که همه آنها بسیار مورد تحسین قرار گرفتند. با این حال، اکنون، نزدیک به هفت دهه پس از مرگش، او به عنوان ستاره فیلم جدیدی به نام بازگشت به عدن انتخاب شده است. یک کلون دیجیتالی از بازیگر - که با فناوری هوش مصنوعی شبیه به آنچه برای تولید دیپ فیک استفاده می شود - ایجاد شده است، روی صفحه نمایش با بازیگران دیگر راه می رود، صحبت می کند و تعامل خواهد داشت.
تبلیغات
این فناوری در خط مقدم تصاویر کامپیوتری (CGI) قرار دارد، اما همچنین ریشه برخی از نگرانی‌های مطرح شده توسط بازیگران و فیلمنامه‌نویسانی است که در هالیوود اعتصاب کرده‌اند. آنها می ترسند جایگزین الگوریتم های هوش مصنوعی شوند – چیزی که به گفته آنها خلاقیت را فدای سود می کند.
رستاخیز دیجیتالی دین اولین باری نیست که بازیگران متوفی ظاهراً با کمک فناوری پیشرفته به زندگی روی پرده باز می گردند. کری فیشر، هارولد رامیس و پل واکر تنها چند نفر از افراد مشهوری هستند که پس از مرگ نقش‌های نمادین سینما را تکرار کردند. الیس رجینا خواننده برزیلی نیز اخیراً برای یک تبلیغ اتومبیل زنده شد و در یک دوئت با دخترش ماریا ریتا به نمایش درآمد.
شبیه سازی دیجیتالی دین یک سوال بحث برانگیز را ایجاد می کند: چه کسی پس از مرگ حق چهره، صدا و شخصیت کسی را دارد؟ قوانین مبهم هستند و در برخی مناطق جهان وجود ندارند. وکیل اریک کان، یکی از نویسندگان مقاله ای در مورد حقوق تبلیغات پس از مرگ از سلبریتی ها برای مجله Landslide، می گوید که هر ایالت ایالات متحده وضعیت متفاوتی دارد. برخی از ایالت ها برای محافظت از خواسته های افراد مشهور مرده از حقوق تبلیغاتی واضحی برخوردار نیستند.
تبلیغات
به طور کلی، هنگامی که یک سلبریتی می میرد، «حقوق عمومی» از شخص مشهور به نزدیکان فرد مشهور یا به طرفی که این حقوق را در وصیت نامه ای اعطا کرده است، منتقل می شود. اما کان می‌گوید که حتی وصیت‌نامه‌ای که عموماً تعیین می‌کند چه کسی از استفاده تجاری از تصویر فرد مشهور مرده سود مالی می‌برد، وزن قانونی محدودی دارد، زیرا "مثل یک قرارداد نیست زیرا یک سند یک طرفه است." قدرت نحوه استفاده از تصویر آن شخص به مجری زنده آن منتقل می شود.
