Of ze nu wel of niet het volkslied zingen, steunbetuigingen aan de demonstranten publiceren of een discretere houding aannemen. Alles kan tegen hen worden gebruikt, buiten het land en vooral binnen.
PUBLICITEIT
De moeilijke positie van het Iraanse team op het WK in Qatar werd samengevat door de Portugees Carlos Queiroz, na de 6-2 nederlaag tegen Engeland in de eerste wedstrijd:
“Je kunt je niet eens voorstellen wat deze jongens de afgelopen dagen hebben meegemaakt, simpelweg omdat ze zich als spelers wilden uiten. Wat ze ook zeggen, er zullen mensen zijn die ze willen vermoorden”, merkte hij op.
Als de steun op sociale media of bij wedstrijden (het niet vieren van doelpunten of het niet zingen van het volkslied) goed werd ontvangen door de demonstranten, veranderde het panorama na de ontmoeting tussen Queiroz en zijn troepen met de ultraconservatieve president Ebrahim Raïsi, kort voor de reis. naar Katar.
PUBLICITEIT
Voetbal of protesten?
De wond die zich opende in een volk dat gepassioneerd was door voetbal en waarin het nationale team altijd fungeerde als schakel tussen verschillende politieke gevoeligheden, werd gevoeld tegen Engeland.
Op de tribunes vol Iraanse fans weerklonken kreten van 'vrijheid, vrijheid', die ook de naam riepen van voormalig Bayern München-speler Ali Karimi, een machtscriticus.
De 2-0 overwinning op Wales in de tweede wedstrijd, die de kansen van de ploeg op kwalificatie voor de tweede ronde van het WK voor het eerst handhaafde, zorgde niet voor opschudding.
PUBLICITEIT
Voor de aftrap zongen de spelers voor het eerst sinds het begin van de protesten in Iran halfslachtig het volkslied.
De autoriteiten waren er snel bij om de overwinning te vieren, waardoor het team opnieuw in het middelpunt van de kritiek en het debat kwam te staan. Op Twitter tweette Opperste Leider Ali Khamenei: “De spelers van het Iraanse nationale team hebben de Iraanse natie gelukkig gemaakt. Moge God hen gelukkig maken.”
Daarna besloot de regering 700 gevangenen vrij te laten ter “viering” van de overwinning.
PUBLICITEIT
Als spelers, zelfs in stilte, steun betuigen aan de opstand, lopen ze het risico onderdrukt te worden. En aan de andere kant zijn er activisten en mensen diepromeze moeten vechten, waarbij ze hun leven riskeren in Iran en verwachten dat zij de vaandeldragers zullen zijn (…) Dit is het dilemma van de spelers. Ze bevinden zich tussen een rots en een harde plek. Wat ze ook doen, ze zullen de gevolgen ondervinden. Er bestaat een reëel risico voor hen als de situatie in Iran nog ingewikkelder wordt.”
Jean-Baptiste Guégan, professor en specialist in de geopolitiek van de sport
com AFP
