De NAVO werd opgericht in 1949, tijdens de Koude Oorlog. De organisatie werd geleid door de Verenigde Staten (VS) in oppositie tegen de voormalige Sovjet-Unie. In 1991, toen het Sovjetblok uiteenviel, NAVO het werd een alliantie met als doel de economische belangen van de landen waaruit de organisatie bestaat veilig te stellen.
PUBLICITEIT
De oorspronkelijke oprichters van de alliantie zijn: Verenigde Staten, Verenigd Koninkrijk, België, Canada, Denemarken, Frankrijk, IJsland, Italië, Luxemburg, Nederland, Noorwegen en Portugal.
Waar is het voor?
De organisatie dient om de verdediging, via militaire en politieke middelen, voor alle lidstaten te garanderen in geval van externe dreiging. Daarom betekent de invasie van welk NAVO-land dan ook een indicatie van oorlog voor alle landen die deel uitmaken van de organisatie.
De collectieve verdedigingsclausule staat in artikel 5 van het handvest:
PUBLICITEIT
“De Partijen komen overeen dat een gewapende aanval tegen een of meer van hen in Europa of Noord-Amerika zal worden beschouwd als een aanval tegen hen allen, en komen dienovereenkomstig overeen dat als een dergelijke gewapende aanval plaatsvindt, elk van hen, in uitoefening van het recht van legitieme individuele of collectieve verdediging, erkend door artikel 51 van het Handvest van de Verenigde Naties, zal de aangevallen partij of partijen bijstaan door, individueel en gezamenlijk met de andere partijen, onmiddellijk de maatregelen te nemen die zij nodig acht, met inbegrip van het gebruik van gewapend geweld. , om de veiligheid van de Noord-Atlantische regio te herstellen en te behouden.”
Het waren de VS die voor het eerst een beroep deden op Artikel 5, na de aanslagen van 11 september.
Zie ook:
